Written, composed, produced and performed – I.M. Prince
“Prince está muerte“, spreekt een vrouwenstem in een van de vele interludes op The Gold Experience. Ik ontdekte Prince pas in de jaren 90 via vriendinnetjes die dol op zijn muziek waren en al was hij volgens velen in zijn nadagen, dood was hij toen nog allerminst.
‘Written, composed, produced and performed by Prince’. Het prijkte op iedere plaat van de artiest, quasi-onopvallend, maar tegelijkertijd als ijdel blijk van zijn veelzijdig kunnen. Het was een frase die diepe indruk op me maakte en toen ik als muzikant voor mezelf begon, moest en zou ik mijn eerste plaat ook helemaal zelf maken zonder enige hulp van derden. Het resultaat haalde het uiteraard niet bij Prince.
Written
Tekstueel kon Prince alle kanten op. Onverbloemd geil (Head), religieus (Anna Stesia), maatschappijkritisch (Sign O’The Times). Uit dat laatste nummer blijkt ook zijn vermogen om met weinig woorden hele werelden neer te zetten:
In France, a skinny man died of a big disease with a little name
By chance his girlfriend came across a needle and soon she did the same.
Of deze uit Sexy MF, waar lichamelijke en geestelijke liefde hand in hand gaan:
In a word or 2 – it’s u I wanna do
No not cha body, yo mind u fool
Voor die twee benaderingen van de liefde ontwierp hij zelfs een extra personage: hitsige Camille als tegenhanger van devote Prince. En al eiste hij altijd de plaats in het middelpunt op, enige zelfspot was hem ook niet vreemd, zoals hier in Bob George:
Prince? That skinny motherfucker with the high voice?
Composed
Funk was de basis van waaruit Prince vanaf 1978 platen maakte, funk was waarnaar hij de latere jaren terugkeerde. En natuurlijk is die trits aan superieure, vernieuwende albums uit de jaren 80 ongeëvenaard, niet door Prince zelf en niet door anderen. Maar Princes talent bleek vooral ook uit zijn diversiteit. Van catchy popliedjes (Raspberry Beret) tot pure funk (Controversy), van rock (Peach) tot gospel (The Ladder) en jazzy ballads (There is Lonely).
Produced
Prince schreef genoeg materiaal voor een hele reeks platen per jaar. Het blijft jammer dat hij daardoor in conflict kwam met zijn platenmaatschappij Warner. Hij had baat gehad bij meer gereguleerde pr. Nu zijn veel latere albums bij het grote publiek tussen wal en schip geraakt omdat ze alleen via internet werden uitgebracht, of juist principieel niet, of alleen als bijlage bij een krant, of…
En mag ik het even oneerbiedig zeggen? Als we naar het niveau van de platen kijken, was dat filter van maximaal één album per jaar misschien wel meer zegen dan vloek.
Performed
Op de platen speelde Prince vaak alle instrumenten zelf in, maar ik wil het hier hebben over zijn concerten. Want hoeveel popsterren zijn live een echte bandleider, zoals in de jazz? Wat ik het allermeest inspirerend vond is hoe Prince op het podium stond, stralend van plezier, een strakgedrilde band om zich heen. Nauwelijks setlist, gewoon spelen. Af en toe een kreet: “G!” om een toonsoort aan te geven, of “Bridge!” De band volgde hem naadloos.
En dan die medleys. Geboren uit de wens veel meer nummers te spelen dan zelfs in een urenlang concert paste, maar ook uit de wens om zijn eigen muziek telkens opnieuw uit te vinden. Michael Jackson zei ooit in een interview dat hij alles op alles zette om de muziek live precies zo te laten klinken als op de plaat, want daar hadden de fans “recht op”. Bij Prince wist je één ding zeker: het zou nooit zo klinken als op de plaat. Bij Prince klonk elk nummer live elke keer weer alsof hij het zojuist ter plekke had geschreven.
Vaarwel, sexy MF.
Foto’s door auteur: Prince in Gelredome, 2010