Klein mysterie op de Visbanken
Als ik langs de Haagse Visbanken loop, schiet me altijd een avond uit mijn middelbare schooltijd te binnen. Ik was een jaar of 16, 17 en met schoolvrienden waren we een nacht uit, het was Koninginnenach in de tijd dat dat nog een muziekkroegentocht was zonder grote podia. Op weg van drankje naar bandje liepen we langs die Visbanken en ik dacht: hé, hier ken ik het helemaal niet.
Ik was een laatbloeier. Pas rond die tijd ging ik voor het eerst uit, en van de stad kende ik vooral de buurt waar ik woonde, de buurt rond school en nog wat plaatsen waar ik iets te zoeken had. Daar hoorde het centrum nauwelijks bij. Maar die nacht was vol betovering en verwachting.
Het is die heerlijke leeftijd dat je een beetje uitgepuberd bent en dat alles nieuw lijkt. Dat je studiekeuzes maakt en muziek ontdekt en uitgaan en al die leuke mensen, en zij jou. Die Visbanken fluisterden me toe: oh boy, wat jij allemaal nog gaat meemaken… Ik wist niet wat me te wachten stond, maar ik verlangde ernaar. Het was een klein mysterie van de toekomst dat me aanlokte.
Natuurlijk denk ik nu: ja, daar is nogal lekker wat van terecht gekomen! Je zit een beetje je volwassen leven door te akkeren vol verplichtingen en zorgen, je ziet veel mensen om je heen hun jeugdidealen keihard verloochenen, achteloos vergeten of desnoods met spijt in het hart opgeven, je ziet vrienden ziek worden, je wordt in de steek gelaten door geliefden, je werkt omdat het moet en die briljante toekomst heb je nog steeds niet waargemaakt.
En toch. Als ik langs de Visbanken fiets, besef ik dat daar iets belangrijks is gebeurd. Ik weet nu, dat waar ik naar uitkeek voorbijvloog en vaak niks voorstelde, maar ik voelde die avond een geheim verbond met mijn toekomst dat me mede heeft gemaakt tot wie ik ben. Ik zit nog altijd vol plannen en dromen, omdat ik toen begrepen heb dat dat zo moet, en omdat ik dat nooit heb willen afschudden.
Het verlangen is belangrijker gebleken dan de vraag waarnaar je dan verlangt. Bij de Visbanken voel ik dat ik altijd 16 ben gebleven.