De slak van Gunther von Hagens
En toen stond ik ineens toch op een slak. Een droog knappend geluid – dat was helemaal mis. Nu wil ik niet ontkennen dat ik in de tuin was om slakken te vangen.
En toen stond ik ineens toch op een slak. Een droog knappend geluid – dat was helemaal mis. Nu wil ik niet ontkennen dat ik in de tuin was om slakken te vangen.
Wie hem gekend heeft, zal er zeker aan gedacht hebben deze jaarwisseling, en bij het horen van alle decennium-overzichten. Exact tien jaar geleden, in de beruchte millenniumnacht, nam dichter en onze vriend Homme Piest bewust afscheid van het leven. De jaren ’00 zijn nooit goed begonnen.
Wat hebben we nog van onze overgrootouders? Drie foto’s, misschien zeven. Een voorzichtig beeld van mensen in een andere tijd, door ons meer herkend als archetypen van de vroege 20e eeuw dan als familieleden van vlees en bloed.
Ik dacht eraan toen ik voor een vriendin in het ziekenhuis een boek meebracht.
Vaak heb ik me afgevraagd welke boeken en muziek ik mee zou nemen naar een onbewoond eiland.
De opbrengst van deze week: Ab Klink, klein en glibberig pratend met een even zware als joviale journalist. Ronald Plasterk, ook kleiner dan in het echt, pardon dan op TV, veerkrachtig het Plein overstekend, grijs pak, dito hoed. En Jozias van Aartsen, joyeus zijn fiets afremmend om een vriend op het trottoir te begroeten.