Alle berichten door Frans van Hilten

Maaike Wieringa en Frans van Hilten met hun romans

Dubbelinterview met Maaike Wieringa in Socialiter

Collega-schrijver en oud-schoolgenoot Maaike Wieringa en ik verbaasden ons erover hoeveel oud-leerlingen van het Gymnasium Haganum in de literaire wereld belandden. In een tweegesprek in oud-leerlingenblad Socialiter doken we in het literaire klimaat van de school, in ons schrijverschap en natuurlijk in onze eigen herinneringen. ‘Dat die literatuur altijd geanalyseerd moest worden vond ik soms dodelijk voor de creativiteit.’ Inclusief wat spoilers over mijn nieuwe roman.

Illustratie Nawoord-door-Mariken-Maas

‘Nawoord’ is verhaal van de maand mei!

Ik ben blij en trots te kunnen zeggen dat de jury van Verhaal van de Maand mijn verhaal Nawoord als winnaar heeft verkozen uit de 54 inzendingen van deze maand. Mariken Maas heeft er deze prachtige illustratie bij gemaakt.

Nawoord bij mijn memoriën
door Iohannes Vermeer

En nu, gekomen aan het slot van al wat mij tot op heden overkwam en wat ik verrichtte in dit wonderbare leven, deel ik een bekentenis die ik u eerder onthield. Neen, geen trots voel ik erom. En natuurlijk heb ik Catharina lief. Hoe zou ik niet minnen haar, die vijftien malen droeg mijn kind, waarvan elf malen ten leven. De gemalin, voor wie ik van de protestantse tot de katholieke gezindte overging en de gezellin, met wie ik meer vertrouwd mij gevoel dan met mijzelve.

O, de hoon nu als katholiek te kunnen biechten, zij het op deze riem papier, terwijl het geloof van mijn geboorte in de traditie van Calvijn en Gomarus mij tot eeuwige verdoemenis zou uitbannen. O, de scherts dat mijne Catharina in het doek zichzelve heeft gemeend te herkennen. Ze keek ervan op dat ik haar zonder modelstaan had geportretteerd. “Ach, telkenmale blijf je me verbazen met je talent; nu weer dat je, anders dan je immer zeide, mij vermocht te schilderen uit het hoofd.” Maar dat heb ik niet gedaan, want ik vermag het níét, en zij was het niet. Al beken ik dat de gelijkenis ook mij niet is ontgaan.

> Lees verder op Verhaal van de Maand

Oliebol. Bron: deoliebollenexpert.nl

Nieuwjaarsverhaal

Victor nodigde me uit het nieuwe jaar te komen inluiden. De laatste jaren heb ik hem weinig gesproken, maar Vic en ik zijn in de hogere klassen van de middelbare school heel dik met elkaar geweest. In de pauzes zwierven we door de straten rond de school, hevig discussiërend niet alleen over het incident op de sportdag en het proefwerk wiskunde, maar ook over onze plannen en wat we van zins waren van dit leven te maken. De herinnering leek actueler dan ooit, nu ik steeds vaker overweeg de ratrace bij de bank vaarwel te zeggen. Misschien kon een ontmoeting met Vic net als toen de bakens verzetten.

Toen ik bovendien hoorde dat Laurie was uitgenodigd, zonder Ralf, van wie zij gescheiden bleek, was ik definitief om. Laurie zat een klas lager dan wij, maar speelde vaak op de muziekavonden van de school. Viool speelde ze, zo pijnlijk mooi dat ik niet anders kon dan me verliefd voelen op die tengere bleke vingers aan de strijkstok, dat vioolbruine haar langs die zachte wang. Pas na een jaar durfde ik het haar te zeggen en toen zei ze met neergeslagen ogen dat ze mij heel aardig vond, maar niet méér voelde dan dat. Ik dacht zelf dat ik me daar makkelijk overheen had gezet en besefte pas later dat alle vrouwen in mijn verdere leven toch een soort projecties van Laurie waren: door op haar te lijken of juist niet. Laurie bleef als een onzichtbare schim aanwezig op de achtergrond van mijn relaties met andere violistes, medestudentes, fietsvriendinnen en accountmanagers, relaties die allen strandden op mijn zestigurige werkweken en misschien ook wel op een onbewust onvermogen mijn jeugdliefde definitief uit mijn hoofd te zetten. Het was niet erg, omdat ik opging in mijn werk, inclusief de contacten, de opleidingen, de reisjes, de meisjes, het jaar werken in Barcelona. Maar Victors uitnodiging gaf me het vage gevoel dat naast mijn werkende leven ook mijn persoonlijke bestaan een wending zou kunnen nemen en dat maakte me energiek en onrustig. Behalve Laurie zouden ook Els en Peter komen, het enige schoolstel dat nog bij elkaar was, dus het leek een gezellig feestje te worden. Over Vics vrouw Inge en hun twee jonge kinderen werd niets vernomen.

Lees meer